Η ψυχοπαθολογία της αέναης συσσώρευσης χρήματος

Μόλις διάβασα την αναφορά της Oxfam, η οποία δημοσιεύτηκε στις 18-Ιανουαρίου-2016 με τίτλο "AN ECONOMY FOR THE 1% How privilege and power in the economy drive extreme inequality and how this can be stopped"

Στην εν λόγω εργασία οι ερευνητές κατέγραψαν το εξής: Η παγκόσμια και εκτός ελέγχου ανισότητα δημιούργησε έναν κόσμο όπου 62 άνθρωποι κατέχουν πλούτο ίσης αξίας με την περιουσία του μισού παγκοσμίου πληθυσμού (ήτοι 3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι). Πιο συγκεκριμένα ο πλούτος του φτωχότερου μισού του παγκόσμιου πληθυσμού μειώθηκε κατά 1 τρις δολάρια από το 2010. Ταυτόχρονα κατά την ίδια περίοδο η συνολική περιουσία των 62 πλουσιότερων ανθρώπων αυξήθηκε από το μισό τρις δολάρια στα 1,76 τρις δολάρια. Η ανισότητα ένεκα της παγκόσμιας κρίσης επιδεινώνεται, κάτι που πιστοποιείται από το γεγονός ότι πριν από 5 χρόνια 388 άνθρωποι κατείχαν περιουσίες ισάξιες με τον μισό παγκόσμιο πλούτο, ενώ σήμερα το ίδιο ποσό ισοδυναμεί με τις περιουσίες μόλις 62 ατόμων. Τουτέστιν οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.

Αυτό είναι το οικονομικό θαύμα των αρρύθμιστων αγορών. Αυτό είναι το σύστημα το οποίο κατά τους ακαδημαϊκούς θιασώτες των ελεύθερων αγορών διέπεται από την βέλτιστη (κατά Pareto) οικονομική αποτελεσματικότητα.

Έρχονται τα ακόλουθα λόγια του Keynes στο μυαλό μου: 

«Η αγάπη του χρήματος ως περιουσία – όπως αυτή διακρίνεται από την αγάπη του χρήματος ως ένα μέσο για τις απολαύσεις και τις πραγματικότητες της ζωής – θα αναγνωριστεί (στο μέλλον) ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια αηδιαστική νοσηρότητα, μία από αυτές τις ημιεγκληματικές, ημιπαθολογικές τάσεις που κάποιος παραδίδει με τρέμουλο στον ειδικό στις ψυχικές ασθένειες». (Economic Possibilities for our Grandchildren, 1930)

Αυτά τα έγραψε ο Keynes το 1930, προφανώς αηδιασμένος και πανικοβλημένος από την μεγάλη κρίση της εποχής του, δηλαδή αυτή του ’29. Η πρόβλεψη (ή καλύτερα η ευχή) του όχι μόνο δεν έχει πραγματοποιηθεί, αλλά απ’ ότι φαίνεται ο κόσμος μας βαίνει προς το χειρότερο. Τα διδάγματα, δε, της κρίσης του 1929 και της περιόδου που ακολούθησε είναι παντελώς άγνωστα στους λαούς και πολύ περισσότερο στην συντριπτική πλειονότητα των «ειδικών», οι οποίοι κωφεύουν είτε από ιδεοληπτική αποβλάκωση, είτε λόγω υλικού συμφέροντος. Το ερώτημα παραμένει επίκαιρο: Μπροστά σ’ αυτό το ζοφερό παρόν και στο ακόμη χειρότερο μέλλον εμείς τι κάνουμε ;

Το παρόν σημείωμα δημοσιεύτηκε στις 09/06/16